Herkules

12-letni Krzyś dorasta w bezrobotnej rodzinie. Ojciec pieszczotliwie mówi na syna „Herkules” i nie bez powodu, bo Krzyś codziennie bez słowa skargi pracuje, a zarobione pieniądze oddaje rodzicom. Pracuje, bo dla niego jest oczywiste, że należy pomagać najbliższym. Czuje się odpowiedzialny za rodzinę, walczy o nią. Pijany ojciec przytula syna i udziela mu życiowych rad, a syn mówi do niego: „tatusiu”. W tym – na pierwszy rzut oka – patologicznym świecie jest coś więcej. Miłość łącząca rodziców i dziecko. Krzyś kocha rodziców, a oni jego. Nie jest to miłość idealna, raczej trudna i niejednoznaczna.