Dowody w procesie ciał

Film będący pożegnaniem Barbary Hammer, w którym po raz ostatni powróciła do zgłębianego przez nią tematu choroby i śmierci. Pomyślany jako trzykanałowa instalacja, w której zostały wykorzystane medyczne, rentgenowskie klisze. Zapętlony, wieczny ciąg zapisanych trwale na kliszy obrazów kontrastuje z kruchością ciała performerki – Barbary Hammer. Ciała zanurzonego w tańcu ku śmierci. Film jest zaproszeniem do uruchomienia empatii, identyfikacji, odczucia wspólnoty. Ciało przedstawione na ekranie ma stać się zarazem przeżyciem osób po drugiej stronie ekranu.

„Widoczne są w nim echa malarskich początków artystki oraz nawiązania do jej wcześniejszych prac, gdy używała własnego ciała jako ekranu, na którym wyświetlała obrazy z klisz rentgenowskich, oraz do jej instalacji dotyczących raka piersi, które łączyły instrukcję i funkcję edukacyjną z eksperymentem filmowym. Jest to więc rodzaj spojrzenia wstecz na własną historię jako artystki. Film jest kulminacją wielu wątków, które zawsze były obecne w pracy Hammer, związanych z reprezentacją ciała i tworzeniem „kina aktywnego”, zaburzającego tradycyjną strukturę odbioru” – pisze o filmie Krystyna Mazur.

Źródło: Krystyna Mazur, „Dotyk kina: eksperymenty Barbary Hammer”, w: „Historie filmu awangardowego”, pod red. Ł. Ronduda, G. Sitek, Fundacja Okonakino, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Korporacja Ha!art, Warszawa-Kraków 2020.

Fot. Courtesy of the Estate of Barbara Hammer, New York and Electronic Arts Intermix (EAI), New York.