…ned, tassot, yossot…

W latach 2003–2007 Brigitte Weich śledziła losy czterech członkiń północnokoreańskiej kobiecej drużyny piłkarskiej podczas realizacji swojego filmu dokumentalnego „Hana, dul, sed” z 2009 roku. W tym filmie, który jest sequelem, kobiety zastanawiają się nad rozwojem swojej kariery w piłce nożnej, a także nad ich późniejszym życiem. Pasja doprowadziła je do ćwierćfinału Pucharu Świata. Piłkarki są uderzająco szczere, gdy mówią o swoich rodzinach, przyjaźniach oraz bezwarunkowej miłości i zaangażowaniu, jakie czują dla swojego kraju.

Oprócz byłych piłkarek w filmie występuje także reżyserka serialu telewizyjnego o drużynie, który powstał mniej więcej w tym samym czasie, co pierwszy film Weich. Fragmenty z tego serialu, prezentujące sfeminizowaną i romantyczną wersję sukcesów zespołu, zamieniają film w subtelną analizę kluczowej roli, jaką odgrywa kontrola obrazu w dyktaturze Korei Północnej. W tle niemal każdego ujęcia pojawia się portret lub posąg Wiecznego Przywódcy Kim Ir Sena. Film w dyskretny sposób obnaża struktury leżące u podstaw koreańskiej rzeczywistości, jednocześnie dodając głębi często nieco groteskowemu obrazowi tego kraju.