Sanctus

„To film o ogromnej afektywnej skali. Jest tam humor ujęć płynu spływającego przełykiem i wypełniającego żołądek, który następnie zawraca przełykiem i trafia z powrotem do dzbanka trzymanego przy ustach przez kościotrupią rękę; jest dłoń wykonująca zagadkowe ruchy wokół ust obłym przedmiotem, który udaje nam się odszyfrować jako szminkę, inny – jako golarkę. Czy odgadujemy w ten sposób płeć uwidocznionych na filmie szkieletów? To powrót do kina atrakcji, wczesnych fascynacji potencjałem taśmy filmowej, wieku dzieciństwa i niewinności w odbiorze sztuki filmowej. A jednocześnie prawdziwy „danse macabre”, przypominający nam o naszej własnej śmiertelności (po angielsku mówi się, że takie obrazy przemawiają „do trzewi”). Jest tam też jednak rodzaj piękna wynikającego z kruchości filmowanych ciał, którym muzyka Neila Rolnicka nadaje prawdziwie majestatyczny charakter” – pisze o filmie Krystyna Mazur.

Źródło: Krystyna Mazur, „Dotyk kina: eksperymenty Barbary Hammer”, w: „Historie filmu awangardowego”, pod red. Ł. Ronduda, G. Sitek, Fundacja Okonakino, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Korporacja Ha!art, Warszawa-Kraków 2020.

Fot. Courtesy of the Estate of Barbara Hammer, New York and Electronic Arts Intermix (EAI), New York.